Ostatnie osiągnięcia w dziedzinie technologii stosowanych w związku z przykrymi zapachami doprowadziły do pojawienia się urządzeń zwanych “elektronicznymi nosami” lub “e-nosami”. Urządzenia te zawierają zespoły sensorów, które odpowiadają różnym komponentom próbek odorów produkując elektroniczne sygnały, często zwane również “wydrukiem odoru”.

  E-nos zawiera kilka sensorów (Sensory Figaro, Capteur Sensors, etc.) zbudowanych z tlenku metalu lub innych materiałów i wyposażonych w software, która rozpoznaje i zapamiętuje sekwencje znaków elektronicznych odpowiadających konkretnemu gazowi. W ten sposób e-nos otrzymuje elektroniczny wzorzec, który jest rozpoznawany za każdym razem gdy tym samym gazem oddziałuje się na sensory.

  Sposób działania tych sensorów jest stosunkowo prosty. Próbki gazu są porównywane z wbudowaną biblioteką i rozpoznawane jako „odór”, kiedy istnieje koincydencja z zarejestrowanym wcześniej wzorcem. Przy tej technologii istnieje natychmiastowa możliwość identyfikcji przykrych zapachów bez konieczności zawożenia próbki do laboratorium.

  Niestety, skomplikowana natura przykrych zapachów i fakt, że „śmierdzące” składniki mają koncentrację często nie większą niż kilka cząstek na ppb sprawia, że ta metoda pomiaru jest nieodpowiednia w większości przypadków.

  Tym niemniej, e-nosy są powszechnie używane w systemach monitorujących. Przykładowo, w oczyszczalniach ścieków lub rafineriach. W tym przypadku, próbka śmierdzących gazów jest przepuszczana przez sensory i otrzymany sygnał elektroniczny jest rejestrowany jako wzorzec. Następnie, jest ustalany poziom alarmowy, który w przypadku przekroczenia wywołuje alarm 

Link:

• Interesujący link – kliknij tutaj